بوی ادمیزاد....

پس این همه ادمای بی ظرفیت که صاحب قدرت و جاه و مقامن....

ادمای بالغی که تنها لذتشون پرسیدن جزییات زندگی دیگرانه و تو ذهنشون مدام مشغول حساب و کتابن که همه از خودشون بدبخت تر هستن یا نه...

ادمایی که شیک و محترمن اما امان از خلوتشون و ذهنشون که چه قدر حقیر و خودخواهانه است...

همه سالم جلوه میکنن اما درونشون پر از عقده و حقارت و پیچیدگی های روانی که خودشون هم نمیدونن....

یکی چنگ زده به دین...یکی به تجدد....هر کی یه جور دست و پا میزنه که هویت خودش رو مشخص کنه اما امان از بلبشو و پیچیدگی درون.....

کاش اونقدر قوی بودم که میرفتم تو یه جنگل زندگی میکردم....اون وقت نگران خودم بین ادما و یا ادما در کنار خودم نبودم....

اون وقت این شوی مسخره ی باشکوه بی ارزش و بی سر و ته رو هر روز نمیدیدم....