سفرنامه ی جنوب....

در میانه ی سفر...در بی خوابی شبهای بندر...از نکات چشمگیر سفری که به جزایر جنوبی وطن داشتیم مینویسم...

ازینکه قاعدتا من جدی و خجالتی خیلی عوض شده ام که توی مغازه ها کلی با مغازه دارها وارد بحث و چانه و شوخی میشوم و بعد میشنوم که مادرجان متذکر میشوند که زیاد خندیدن برای زن در برابر مرد غریبه خوب نیست و میخواهم بگویم نمیدانی چه اندازه برای من غنیمت است بودن در بین ادمهایی با فرهنگ و زبان شبیه خودم...با شوخی های قابل فهم و خنده های رها....

از خانواده جنوبی که امشب مهمانشان هستیم و چه قدر برایم عحیب است که از جزئیات زندگیشان هم حرف میزنند و چه قددددررر تعارف میکنند و چه قدر در تلاشند همه مقدمات و موخرات پذیرایی به جا باشد و همه چیز اتو کشیده باشد و هی معذبند که خانه شان وسیع نیست و نمیدانند که همه این رفتارها عجیب است و اصلا اندازه خانه شان به کسی ربط ندارد و خیلی از مردم دنیا خانه شان خیلی خیلی کوچکتر و ساده تر است...که مادرم زیر لب میگوید یادم باشد وقتی مهمان جدید امد همیشه کم حرف تر و کم تعارف تر باشم و من با خودم فکر میکنم گوشهای من اما مثل کویر محتاج باران این همه حرف و محبت و مراقبت بی دریغ و بی دلیل است....

که سه تا خارجی را این روزها ببینیم که به وضوح ازین همه دقت و نگاه هم وطنها خسته و معذب شده باشند و حتی یک جایی در حالی که دو تا خارجی دارند غذا میپزند کلی زن ایرانی چادر چاقچولی و مردها دورشان حلقه بزنند و هی با زبان دست و پا شکسته سوال های پر از فضولی بپرسند و ندانند چه قدر کارشان عجیب است... ترکیب توجه و محبت با فضولی....وقتی مردم خیلی کشورهای دنیا کنجکاویشان را توی یک نگاه دزدکی و جدی خلاصه میکنند اگر که کنجکاو باشند البته...لااقل زبانشان انقدری خوب هست که کل کنجکاویشان توی نگاه گردشان خلاصه نباشد وقتی انها تو را مریخی میبینند و خبر ندارند خودشان توی ذهن تو چه قدر مریخی اند با کشور پر رمز و رازشان...

از اینکه توی میدان موتورسواری یک دختر نوجوانی سوار شده و شالش روی شانه هایش افتاده و چه قدر غرق هیجان است اما حتی خانواده من زیر لب غر میزنند که وای این دختره و اینجوری سوار موتوره و نمیدونن چه قدر عجیبه شنیدن صبح تا شب " این دختره و این جوری نباید باشه و اونجوری نباید باشه..."

ادامه دارد....