حرف دوم...

یک چیزی هم روی دلم مانده که بنویسم...

خیلی وقت ها بیشتر از خود اتفاقات و جزئیاتشان، نوع هم زمانی و زمان رخداد اتفاقات مختلف است که ادم را متاثر میکند...حقیقت این است که من حالا خیلی فرق دارم با گذشته اما گمان میکنم تو هنوز هم مثل سابقی توی نحوه ی خبر دادن...تویی که دریای متصل به اقیانوس بودی و منی که جوی ابی فرسنگها دور از چشمه...منی که تشنه...منی که شکننده...منطقی نبود که تو مرا بفهمی....روزگار برای ما دو جور متفاوت رقم خورده بود...

حرف دیگر این است که شاید واقعا ارتباطهای تکستی قشنگ تر از ارتباطات رو در رو باشند...حتی با ادمهایی که اصل زندگی ما هستند....ادمها توی متن ها...پشت تلفن ها...چکیده تر..خلاصه تر...مهربانانه تر...محبتشان را میریزند توی واژه ها...رو در رو....گرمیها به فردای پیش رو موکول میشود...رو در رو چشم ها چیزی کم دارند....رو در رو یک جای کار میلنگد....