اتش...

باید شکل یه برکه ی اروم و قشنگ و بکر باشی تو دل یه جنگل...

یه بهشتی که من کاشف اون باشم...

میمیرم اگر خیلیا بشناسنت و دوستت داشته باشن...

من روستای کوچیک خودمو با سواحل هاوایی عوض نمیکنم هرگز...

من خنکای اب چشمه اش رو...نسیم دامنه ی کوهش رو...سکوت تپه هاش رو...ابی اسمونش رو...تکون خوردن اروم برگ درختاش تو سکوت ظهراش رو با افتاب گرفتن توی ساحلی که گم شده توی غوغای هزار خاطرخواه...عوض نمیکنم...

یه جای بزرگ توی ذهنت به من بده تا تمام قلبم رو به تو بدم...