همه ی دنیا نمیدیدن من رو....من کنارِ تو تماشایی شدم...

یعنی این درخته، که تو دست و پاش پره از علفا و بوته های رنگ و وارنگ و آسمونش پره از پرنده های اوازه خون و رنگارنگ، میبینه اونی رو که اینجوری با تمام وجود توی کوچیکی دنیای خودش، با دستای ضعیفش، در آغوش کشیده تنه اش رو؟

یعنی اونقدری که این بوته برای سر پا موندنش، به نزدیکی و همراهی اون درخته نیاز داره، درخته هم وابسته ی حضور بوته هه میشه؟

یعنی تو شلوغی دنیای بزرگ و سر به اسمون کشیده ی این درخت، بوته ی کوچولو و نحیف، هیچ جایی داره؟